Wie is Emma Veenstra?

De dag dat ik als journalist ontslagen werd, kwam als een wolkbreuk bij heldere hemel. Totaal onverwachts en midden in een succesvolle periode van mijn carrière. Ik was verbijsterd en belandde in een identiteitscrisis. Wat stelde ik zonder mijn vak nog voor? Wie was ik zonder die vertrouwde 'pauwenveren'?

Tijdens dit proces van vertwijfeling begon het besef te dagen, dat ik mijn rol als reporter feitelijk altijd voor de buitenwacht had gespeeld, maar dat het in essentie om mijn binnenwereld draaide. Natuurlijk, ik had wel degelijk geschreven ten behoeve van de mensen, maar tot nu toe uitsluitend volgens de ongeschreven wet, dat een journalist zich hoort te gedragen als een lastige ‘luis in de pels’. Niet vanuit verbondenheid dus, maar vanuit afscheiding: op afstand van ’die ander’. En dat had gevoeld als een jeukend keurslijf, hoeveel ik ook hield van schrijven op zichzelf.

Naarmate ik mijn intuïtie meer begon te volgen, ontstonden er heel ándere verhalen. Betere, vond ik zelf. Essentiëler. Stukken die de kern raakten van waar het in het leven werkelijk om gaat. Bij voor- en tegenspoed.

Herkenning

Vanaf dat moment begon ook de buitenwereld mijn artikelen (freelance nu) meer te waarderen. De mensen herkenden kennelijk iets – waar het ook maar over ging. De kreet “verander de wereld, begin bij jezelf” was ineens geen cliché meer. En voor mij dé nieuwe uitdaging om die visie uit te dragen.

Mijn geluk is verbazend snel gegroeid sinds die pittige crisis. Helaas daarmee ook de nagel aan de doodkist die ik voor mijn ex-baas was. Want achteraf maakten mijn collega’s duidelijk, dat hij stik-jaloers was geweest op alle waardering die ik met mijn verhalen oogstte – toen al! Zonder dat hij daar vat op had. En uitgerekend deze man had mij, tegen al zijn bedoelingen in, net het laatste zetje gegeven om te worden wie ik werkelijk wilde zijn.

Ik ben hem dankbaar, ook al kon hij mijn bloed wel drinken. En de rechtszaak tegen mijn ontslag won ik ook nog, tot overmaat van zijn ramp...

Hij is kort daarop overleden. Na een leven vol strijd tegen alles waar hij geen invloed op had. Een leven vanuit angst.

Ik voel mededogen. Maar naar mijzelf toe geen schuld. Want inmiddels weet ik: de beste journalisten zijn in staat, eigen én andermans hindernissen te overstijgen. Hoe zit dat bij jou?

Als je mijn blogs volgt, wordt het hopelijk een feest van herkenning!

Emma Veenstra